Mój trzeci syn...

Dziecko to cud. Przeczytałam  POST u KlocekIKredka i popłakałam się. 

Bo nie wiecie o tym... 

ale była sobie dziewczyna, miała 19 lat i bardzo marzyła o dziecku. Zaszła w ciążę ( tak, tak pomimo tak młodego wieku zaplanowała to ) Ciąża! Radość ale też lęk przed nieznanym. 

Wszystko było super, tylko mdłości dokuczały przez 5 miesięcy! Termin porodu na 29 grudnia. Czułam, że będzie chłopczyk :) Dwa dni po terminie odeszły mi wody. Radość!!! Zobaczę tego czudaka co tak mnie podkopywał po nocach :) Za oknem sztuczne ognie, ludzie się bawią a ja dreptam po szpitalnym korytarzu i czekam na mojego chłopczyka. Urodził się szybko i wrzeszczał strasznie! :) Malutki był bardzo - niecałe 3 kg. Parę włosków i wielkie oczy :-) Śliczny. Trzymałam go i napatrzeć się nie mogłam na ten mój CUD.

Kolejny dzień a ON co raz piękniejszy a moja miłość co raz większa. 

Dzień trzeci... pędzę do tego mojego CUDA, co tam, że boli.... już chcę go widzieć, trzymać i tulić.

Myślę nad imieniem... Daniel pasuje do niego :) Będzie Daniel. Trzymam GO  a ON tymi wielkimi oczami patrzy na mnie, nie chce jeść tylko patrzy i patrzy. Ja patrzę na niego i pytam: może wielkooki coś zjesz? :-) 

Grzeczny był to posłuchał matki i skubnął troszkę mleczka. 

Dzień trzeci. Biegnę jak na skrzydłach do mego wielkookiego! Woła mnie pani doktor

- daliśmy małego do inkubatora bo ma lekko sinawe stópki i trzeba go ocieplić

SZOK! Biegnę do niego a ON leży tam i patrzy na mnie a ja stoję i się trzęsę i pytam chaotycznie

- kiedy będę mogła go przytulić?

- może później, teraz proszę iść odpocząć.

Biegnę po kilku godzinach by w końcu przytulić mój SKARB. 

Inkubator pusty więc jest OK zaraz będziemy się tulić. 

Szukam mego dzieciątka wśród innych ale nie ma go!

Pędzę do pani doktor i prawie płacząc pytam : gdzie moje dziecko?

- stan zdrowia się pogorszył, dziecko ma kłopoty z oddychaniem. Podłączyliśmy ... ( nic już nie słyszałam )

Pobiegłam do NIEGO leżał w takim wielkim inkubatorze, podpięty do rurek, kabelków... i zobaczył mnie, zaczął patrzeć na mnie tymi wielkimi oczami i wyrywać się. Odczepił wszystkie kable. Wyproszono mnie. Płakałam... NIE! Ja wyłam! Dali mnie coś na uspokojenie. Powiedziano, że jak przeżyje noc będzie dobrze. 

Leżałam, trzymałam krzyżyk ściśnięty w ręce, całą noc... każdy krok na korytarzu wywoływał we mnie tak ogromny strach. Modliłam się i wyłam. Zaczęło świtać, pobiegłam tam, do niego, do mego słońca.

Wychodzi pani doktor i zimnym głosem mówi

- dziecko nie żyje. Ile ma Pani lat? Urodzi pani kolejne...

Umarłam, uciekłam ze szpitala. 

Od tamtego dnia nic już nigdy nie będzie takie jak powinno być

Mam 3 synów i każdego dnia boli mnie, że jednego z nich nie ma przy mnie. 

 Nie będę opisywała co było potem... powiem tylko tyle, że była pustka

Żałuję, że nie mam ani jednego zdjęcia...

Nie chcę współczucia, jedyne czego chcę to byście kochali swoje dzieci najmocniej jak się da! bo dzieci to CUD. 

 

-----------------------------

 

Pytacie... dlaczego?

Sekcja wykazała, że miał wadę serca. Powinni go przewieźć do kliniki ale nie zrobili tego... zaniedbanie, ale ja się poddałam, nie miałam sił walczyć z nimi. Nie zwróciło by mi to dziecka.